Prawidłowe wartości parametrów oceny nasienia, nie decydują ostatecznie o rzeczywistej płodności danego mężczyzny. Wyjątkami są pacjenci z azoospermią (brak plemników w nasieniu) i aspermią (brak nasienia). Wykazano m.in., że normozoospermia (prawidłowy ejakulat wg norm WHO 1999), nie jest synonimem płodności. Przykładem są badania, w których stwierdzono wśród pacjentów leczonych z powodu niepłodności z normozoospermią, znacząco więcej uszkodzeń DNA w porównaniu z płodnymi dawcami zaklasyfikowanymi do tej samej grupy.
Powyższej opisany przypadek dotyczy pacjentów z zaburzeniami spermatogenezy, w efekcie, której powstają gamety, ale niezdolne do zapłodnienia (np. plemniki pozbawione akrosomów lub zaburzona struktura witki – brak ruchu plemnika). Za pomocą rutynowego badania nasienia nie można ocenić m.in. dojrzałości cytoplazmatycznej i jądrowej plemników (Saleh i wsp., 2002), dlatego oprócz podstawowej oceny nasienia poszukuje się dodatkowych testów, które umożliwiałyby określić rzeczywistą płodność danego mężczyzny i zdolność jego plemników do zapłodnienia. Uzupełnieniem podstawowego badania nasienia może być test diagnostyczny oceniający dojrzałość plemników w świeżym nasieniu tzw. test HBA (ang. hyaluronan binding assay). Selekcji dojrzałych plemników do zabiegów wspomaganego rozrodu można natomiast dokonać np. za pomocą szalek z mikrodołkami pokrytymi hialuronianem, tzw. szalki PICSI.